Twoja przeglądarka ma wyłączoną obsługę JavaScript.

Do poprawnego działania strony wymagana jest włączona obsługa JavaScript, bez niej nie obejrzysz odcinków ani nie dodasz odcinka do listy, itp.

Katana (刀 )

Katana [刀 ] Japońska broń biała

Jak większość z Was zapewne wie, to tradycyjny jednosieczny miecz japoński.
Długość jego głowni wynosi minimalnie 60 cm a sztych [górna część] jest zaokrąglona albo ścięta.
Najbardziej charakterystycznym elementem geometrycznym jest widoczna na powierzchni bocznej klingi linia (yakiba), oddzielająca jaśniejszy obszar ostrza od ciemniejszej powierzchni pozostałej części klingi. Zaczyna się ona na tylnej krawędzi, tworzy wyraźnie wygięty łuk (boshi) w pobliżu wierzchołka i biegnie prawie prosto, lub po falistej krzywej wzdłuż całej długości klingi, pozostawiając dość szeroki obszar ostrza w strefie przywierzchołkowej a zawężając go w pobliżu części chwytowej.
Część chwytowa klingi
(nakago) posiadała zwykle jeden lub kilka otworów (mekugi ana) służących do zamocowania rękojeści. Na jej powierzchni od VIII wieku umieszczano sygnaturę wytwórcy (yasuri me).  Rękojeść miecza długa na 20-25 cm umożliwiała walkę mieczem trzymanym zarówno w jednej ręce jak i oburącz. Zwyczajowo pokrywana była skórą rekina (same) i dodatkowo owijana sznurem według kilku ustalonych wzorów.
Ornament (menuki), oprócz celów zdobniczych, ułatwiał chwyt, utrudniając poślizg rękojeści w dłoni, a także służył do zamaskowania i utrzymania we właściwym położeniu bambusowych kołków (mekugi), łączących rękojeść z częścią chwytową klingi.

Gardę miecza stanowi płaska, owalna płytka umieszczona nad rękojeścią. To tsuba. Mimo stosunkowo niewielkich rozmiarów, stanowi ona jeden z najważniejszych elementów miecza. Wykonywana często przez wyspecjalizowanych artystów była zwykle odrębnym arcydziełem sztuki snycerskiej, które samo w sobie mogłoby być tematem oddzielnego opracowania. Od strony ostrza, garda dociśnięta była wykonaną z brązu lub srebra nakładką (habaki), która po wsunięciu ostrza zamykała ściśle otwór pochwy, zabezpieczając przed dostępem wilgoci i powietrza, zapewniając równocześnie odpowiedni dystans uniemożliwiający tarcie ostrza o wewnętrzną powierzchnię pochwy.

Pochwa japońskiego miecza wykonywana była prawie zawsze z drobnosłoistego drewna honoki (Magnolia Hypoleuca). Była lakierowana lub pokrywana, podobnie jak rękojeść miecza, skórą rekina, czasem dekorowana inkrustacją z metalu lub kości słoniowej.
Ciekawostkę stanowić może fakt, że zastosowany przez japońskich rzemieślników sposób mocowania klingi w rękojeści za pomocą bambusowych przetyczek mekugi umożliwiał szybką wymianę elementów i zmontowanie ich w różnych, odpowiednich do potrzeb wariantach zestawienia.

Historia samurajskich mieczy sięga VII wieku n.e. Nie były tak piękne i trwałe, wytapiano je z jednej sztuki metalu, a ostrza miały proste. Klinga [ostrze], jakie widzimy dzisiaj powstało dopiero pod koniec IX wieku.

Już wtedy katana miała znaczenie relikwii używanej do odprawiania rytuałów. Dopiero później zaczęła zastępować dużo dłuższe miecze wojenne używane przez wojowników.
W okresie Edo powstał zbiór praw i zobowiązań, które określały sposób noszenia i używania tej broni, ponieważ zaczęto produkcję na większą skalę.

Sama produkcja miecza jest długą i żmudną pracą. Prawdziwy miecz składa się z wielu warstw wielokrotnie zaginanych i skuwanych. Wspominane warstwy były ze stali i żelaza. „Każde skucie podwajało liczbę warstw metalu w ostrzu; w niektórych przypadkach uzyskiwano nawet 220 skuć, co się równa 4 194 304 warstwom. Maksymalna odkryta liczba warstw w ostrzu japońskiego miecza wynosi około 230 (czyli 10 736 461 824 warstw!). Takie połączenie stali i żelaza dawało mieczowi ogromną wytrzymałość. Żelazo zapewniało sprężystość, a twardy stalowy "szkielet" można było utwardzić dla uzyskania doskonałej krawędzi tnącej.” Na koniec produkcji miecz oblepiano gliną. Cieńsza warstwa kładziona była na krawędzi tnącej. Potem proces przypominał hartowanie. Ogrzewano go i schładzano wykorzystując rozszerzalność temperaturową ciał. Dzięki temu katana stawała się elastyczna i miała twardy skraj nadający się do ostrzenia.

W ten sposób otrzymano najlepszą broń białą na świecie.

Bogatsi posiadacze katany zwykle mieli jeszcze wakizashi – krótki miecz, który miał 40- 50 cm długości i był uzupełnieniem noszonym w pochwie [saya].



P.s

Ze względu na kształt ostrza katany, (fragment łuku) - jej europejskim odpowiednikiem była by raczej szabla