Twoja przeglądarka ma wyłączoną obsługę JavaScript.

Do poprawnego działania strony wymagana jest włączona obsługa JavaScript, bez niej nie obejrzysz odcinków ani nie dodasz odcinka do listy, itp.

Naginata (なぎなた, 薙刀) - Japońska broń drzewcowa

Naginata (なぎなた, 薙刀 ) - Japońska broń drzewcowa

Pisząc o Japonii czy japońskiej broni białej, trudno jest nie wspomnieć o japońskiej włóczni zwanej Naginata (jej europejskim odpowiednikiem będzie glewia ). Naginata należy do broni drzewcowej o bardzo długiej i bogatej historii. Pierwsze wzmianki można spotkać w najstarszej japońskiej kronice Kojiki, pochodzącej z okresu Nara (8 wiek n.e).

Naginata szybko zyskała na uznaniu, szczególnie jako broń piechoty (ashigaru) w walce przeciwko konnicy. Jednostronne, zakrzywione ostrze mogło mieć długość od 20 do nawet 90 cm, a drzewce od 1,5 do 2,1 m. W rękach sprawnego wojownika była naprawdę śmiercionośną bronią. Zasięg skutecznego ataku na polu walki mógł objąć obszar nawet 45m2. Z upływem czasu, po pojawieniu się broni palnej, naginata zaczęła tracić na znaczeniu jako broń w oddziałach wojskowych, pozostając jako broń wartowników czy też straży przybocznej możnowładców a także broń walczących mnichów buddyjskich zwanych Sohei. Choć początkowo była używana przez wojowników ( w tym samurajów), to stała się popularną bronią używaną do obrony przez kobiety w czasie, gdy ich mężczyźni przebywali poza domem. Ze względu na jej znaczny rozmiar i zasięg, kobiety były w stanie utrzymywać napastników w bezpiecznym dystansie. Młode dziewczęta wychodząc za mąż otrzymywały włócznie naginata w posagu.
W okresie restauracji Meiji, naginatajitsu straciła na znaczeniu.
W okresie Showa (1912r.) wprowadzono trening naginata-do do programu wychowania fizycznego dziewcząt.
W chwili obecnej, trening naginata praktykuje w samej Japonii ponad 2 miliony osób (w wieku od przedszkolaka do emeryta, płci obojga) , a szkoły naginata-do powstały na całym świecie na całym świecie (również i w Polsce).



Budowa naginaty


Na chwycie naginaty (nagako) można spotkać czasami znak mistrza, który ją wykonał, lecz umieszczanie go nie było regułą. Nie wszystkie naginaty mają owinięte drzewce (san-dan-maki), lecz każda z nich posiada pewien sposób wzmocnienia (zazwyczaj w postaci mosiężnych lub miedzianych kołnierzy i pierścieni - semegane). Drzewce były zazwyczaj lakierowane, a niekiedy nawet inkrustowane perłami. Ostrza naginaty były wykonywane tak samo jak ostrza mieczy samurajskich. Na ostrze nakładano saya (pochwę) wykonaną z pokrytego laką drewna i często zdobioną znakiem mon. Tsuba na naginatę była zwykle bardzo mała, a jej średnica była równa średnicy seppa, choć można było też spotkać naginaty posiadające tsuby wielkości tych, jakie posiadają miecze. Nakago (głownia) naginaty jest mocowane do drzewca przy pomocy pojedynczego mekugi (kołka), jednakże niektóre nakago mogą mieć dwa nakago-ana (tak jak miecze).


(opracowano na podstawie : Wiki (en i pl), scnf.org, naginata.org, kendo.pl, zgapa.pl oraz strony Marcina"Hiro" Pudliszewskiego)
Polecam też artykuł: Naginata w dziale Militaria na WP a także filmiki na YouTube.