Twoja przeglądarka ma wyłączoną obsługę JavaScript.

Do poprawnego działania strony wymagana jest włączona obsługa JavaScript, bez niej nie obejrzysz odcinków ani nie dodasz odcinka do listy, itp.

Hoko [矛 ] - Japońska broń drzewcowa

Hoko [ 矛] Japońska broń drzewcowa

Choć pierwsze wzmianki o państwie dotyczą legendarnego I cesarza Japonii - Jinmu - (Tennō Jimmu), to dopiero w Księdze Dawnych Wydarzeń - Kojiki , powstałej ponad tysiąc lat później, opisane jest użycie włóczni.

Hoko [ 矛] jest jednym z 3 typów włóczni ujętych w Kojiki .

Uwidocznione są w niej się silne wpływy kontynentalne - podobnie jak we wczesnych naginata.

Pierwsze groty włóczni (jeszcze z brązu) znaleziono na Kiusiu, wyspie leżącej najbliżej kontynentu. Najprawdopodobniej były one "zaimportowane" z kontynentu azjatyckiego: Chin lub Korei.

W niektórych manuskryptach posiadanych przez współczesne szkoły sztuk walki znajdują się wzmianki o częstych podróżach starożytnych mistrzów do Chin, skąd przywozili między innymi wiedzę na temat posługiwania się hoko.
Charakteryzowała się ona drzewcem dł ok. 2m, na końcu którego znajdowało się stosunkowo szerokie, dwustronne ostrze w kształcie liścia lub płomienia.

Istniały też ostrza z jednostronnym hakiem (również ostrzonym), podobne do europejskiej rohatyny.


Hoko początkowo stanowiła podstawową broń zarówno piechoty jak i jazdy jako broń kłująca.

Hoko i magari-yari posiadające boczne poziome ostrza, wpłynęły na wytworzenie szeregu typów broni drzewcowej, często bardzo udziwnionej, asymetrycznej, podobnej do europejskiej halabardy.

Hoko używana była do mniej więcej XIII w. W późniejszym okresie została wyparta przez yari i naginatę. Jako broń, nie ewoluowała tak jak dwie pozostałe "siostry", dlatego też trudno jest znaleźć dużo informacji (które na dodatek bywają sprzeczne) na jej temat,. Jednakże należy jej się znaczące miejsce w "panteonie" japońskich broni drzewcowych, jako tej, która (wespół z "siostrami") spowodowała, iż Japonię nazywano "Krainą tysiąca włóczni".

P.s.
Chociaż japoński miecz (katana) jest obecnie najbardziej znanym symbolem Bushido, to trzeba zdawać sobie sprawę, że stało się tak dopiero w XVII wieku . We wcześniejszych wiekach to łuk i włócznia stanowiły "duch wojownika".


P.s.2
Trzy najsłynniejsze japońskie włócznie to :


  • Tonbogiri ( 蜻蛉切 )


  • - włócznia stworzona przez słynnego mistrza kowalskiego Fujiwarę Mazasane dla daimio Hondy Tadakatsu.
    Jej nazwa wywodzi się z legendy, wg której, ważka, która usiądzie na ostrzu, zostanie przecięta na pół. Stąd Tonbo (ważka po japońsku) i Giri (cięcie) - Tonbogiri.




  • Otegine (御手杵 )


  • - włócznia, historycznie związana z Hideyasu Yuuki (ojcem Ieyasu Tokugawy), będąca symbolem Domu Daiwa (rodzina Maebashi Matsudaira Yamato), została zniszczona w 1945r w czasie bombardowania. W 2003r odtworzono ją.
    Ostrze miało długość 135 cm a drzewce 215 cm



  • Nihongo (Nippongo) (日本号 )




  • - słynna, mierząca 321,5 cm włócznia (z ostrzem długości 79,2 cm), znajdująca się kiedyś w Pałacu Cesarza.
    Była własnością Masanory Fukushimy, (jednego ze sławnych daimyo zwanych Siedem Włóczni z Shizutake), który przegrał ją w zakładzie (pijackim) do wojownika z klanu Kuroda - Tahei Mori.
    Obecnie znajduje się w Fukuoka City Museum.











    (opracowano na podstawie : Japońska Broń Drzewcowa Wiesław Winkler; japonski.pjwstk.edu.pl; wiki (jp); kanawa.com; komuso.com; obrazy : net, muzeukm Fukuoka)